Inmiddels zetel ik zeven maanden in de federale Kamer. Ik zag Verhofstadt II vertrekken, Verhofstadt III komen en gaf het vertrouwen aan Leterme I. N-VA stapte niet in de regering omdat er (nog) geen grote staatshervorming op tafel ligt en een finale oplossing voor BHV (nog) niet in het verschiet ligt. Driemaal stemmen, eerst voor Verhofstadt en dan voor een zak borrelnootjes, is allerminst een glorieuze kennismaking voor een versbakken kamerlid wiens vingers jeuken om ‘voluit’ te gaan in het halfrond. Als klap op de vuurpijl viert het politiek existentialisme hoogtij met het ontslag van Leterme I. Zijn ontslag werd geweigerd en de meerderheid verkoos over te gaan tot de orde van de dag.
Onze keuze om in kartel met CD&V ons programma te realiseren, was een keuze voor realpolitik. Realpolitik is een wijze van politiek bedrijven waarbij op een nuchtere manier de kosten en de baten van een bepaald beleid worden bekeken of ook: ‘de politiek die, uitgaande van de feitelijke toestand en niet geleid door enige levensbeschouwing, direct streeft naar concrete en tastbare resultaten’. Voor N-VA wil dit zeggen dat zij deelneemt aan het beleid om haar project te verwezenlijken, wij kozen de praktische weg, de weg van de geleidelijkheid. We kiezen niet voor de gemakkelijke weg van de oppositie, maar zijn bereid blikschade te incasseren om ons doel te bereiken. Let wel “blikschade”, geen “perte totale”. N-VA is steeds loyaal en constructief geweest, wij hebben deze meerderheid weinig in de weg gelegd. Wij pleiten voor niet meer of niet minder dan wat de andere Vlaamse partijen reeds vastlegden in de resoluties in het Vlaamse regeerakkoord. Men kan ons hoogstens vastberadenheid verwijten.
De weg naar een onafhankelijke staat is rijden van punt A naar B, om hindernissen te ontwijken moet je aan je stuur durven draaien. Wij nemen niet de kortste weg, kiezen niet voor de ‘big bang’ van België, maar wel voor de democratische weg naar meer autonomie. N-VA speelt haar rol: we wegen op het kartel en houden voet bij stuk. We geven de huidige meerderheid kans op slagen om ook een staatshervorming kans op slagen te geven. Dat je als kartelpartner wel eens onhandig moet zwieren om je evenwicht niet te verliezen op de slappe koord van realpolitik nemen we erbij. Maar de tijd speelt in het nadeel van CD&V en N-VA. Precies omdat het Kartel CD&V/N-VA volhardt, duurt de impasse langer en dreigt bewegen op de slappe koord slapstick te worden.
Een doorbraak moest er komen en dat kon enkel wanneer Wallonië inziet wat de kern van het probleem is. Niet BHV maar de ondemocratische grendels die twee fundamenteel verschillende zienswijzen opsluiten in één broze Belgische koepel maken besturen onmogelijk. De reakties van Franstalige zijde tijdens de voorbije weken dat ook zij een staatshervorming willen, klonken na 13 maanden onophoudelijke onwil erg hypocriet. De aanstelling van drie eerder onbelangrijke figuren aan Waalse zijde laat vermoeden dat het om een schijnoperatie waarmee men enkel tijd koopt. Wordt het een maat voor niets dan moeten politici goed beseffen dat Vlamingen tot op vandaag steeds de democratische weg van de geleidelijkheid kozen. Festina lente. Maar nu dat na de politieke crisis van het voorbije jaar, het voorstel van de drie bemiddelaars enkel een verder uitstel betekent, verliest de realpolitik haar geloofwaardigheid en verliest de kiezer zijn geloof in het kartel CD&V/N-VA.
Peter Luykx
Volksvertegenwoordiger N-VA
0475/60.08.48
